ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ που μετρά. Οι άλλες, όλο και μεγαλύτερης διάρκειας, όλο και λιγότερο βαρυσήμαντες, δεν σου προσφέρουν παρά ένα χλιαρό φούσκωμα, μιαν απλόχερη αίσθηση αφθονίας. Η τελευταία, ίσως, επανακτά κάποιο κύρος, γιατί ενέχει την απογοήτευση του πότη που συνειδητοποιεί ότι η μπύρα του τελείωσε.
Όμως, η πρώτη γουλιά! Στην πραγματικότητα, ξεκινάει πολύ πριν απ' το λαιμό. Από τα ίδια τα χείλη, με τη μορφή αυτού του αφρώδους χρυσού, της δροσιάς της ενισχυμένης απ' τον αφρό, και μετά, σιγά σιγά, πάνω στον ουρανίσκο η ευτυχία μετριάζεται απ' την πικρή γεύση. Πόσο μοιάζει να διαρκεί η πρώτη γουλιά! Τη ρουφάμε αμέσως, με προσποιητά ενστικτώδη απληστία. Στην πραγματικότητα, όλα είναι προκαθορισμένα: η ποσότητα, ούτε πολύ μεγάλη ούτε πολύ μικρή, τόση που καθιστά την αρχή ιδανική× η αίσθηση, απατηλή, μιας αγαλλίασης που μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Την ίδια στιγμή, ξέρουμε πως το καλύτερο το γευτήκαμε κιόλας. Αφήνουμε κάτω το ποτήρι μας και το απομακρύνουμε λίγο πάνω στο τετράγωνο δισκάκι.
Απολαμβάνουμε το χρώμα, σαν ψεύτικο μέλι, ψυχρό κεχριμπάρι. Με φρόνιμες και υπομονετικές κινήσεις, θα θέλαμε να επιβληθούμε σε αυτό το θαύμα που μόλις συντελέστηκε κι εξαφανίστηκε ταυτόχρονα. Διαβάζουμε με ικανοποίηση πάνω στο ποτήρι το ίδιο το όνομα της μπύρας που παραγγείλαμε. Όμως, δοχείο και περιεχόμενο μπορούν να ανταλλάξουν όσες ερωταπαντήσεις θέλουν, χωρίς τίποτε πια να γίνει όσο ήταν. Θα θέλαμε να φυλάξουμε το μυστικό του καθαρού χρυσού και να το καταγράψουμε σ' ένα χημικό τύπο. Όμως, μπροστά στο λευκό τραπεζάκι με τις κεχριμπαρένιες ανταύγειες, ο απογοητευμένος αλχημιστής σώζει μόνο τα προσχήματα και πίνει όλο και περισσότερη μπύρα με όλο και λιγότερη χαρά. Είναι μια πικρή ευτυχία: πίνουμε για να ξεχάσουμε την πρώτη γουλιά.
-Φιλίπ Ντελέρμ
No comments:
Post a Comment